بازیگری یعنی جایی میان شعر، تصویر، نور و سکوت
- شناسه خبر: 94961
- تاریخ و زمان ارسال: 19 آبان 1404 ساعت 14:17
به گزارش هنرمندنیوز، فاناز سلوکی، متولد بیست شهریور هزار و سیصد و هفتاد و شش، لیسانس تربیت بدنی، بازیگر تصویر و نمایش که در کارنامه هنری این هنرمند سریال آبان، فیلمهای ناچاری، شهر دودی، ماه پنهان، فیلمهای کوتاه درون و برون، متد، و تئاترهای اسکیزو، موشهای تئاتر شهر، الف غین میم یا همه چشم ها برای او دیده می شود، با «فاناز سلوکی» که‌این شبها با نمایش «چرندیات دراماتیک» روی صحنه تماشاخانه هما می درخشد گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می‌خوانیم.
*این شبها دوباره روی صحنه هستید؛ از حال و هوای اجرا برایمان بگویید و ایکه دوباره رو به روی تماشاگر ایستادن چه حسی دارد؟
حضور روی صحنه همیشه برای من مثل نفس کشیدن است، هر بار که چراغ ها روشن می شود و اولین نگاه تماشاگر را حس می کنید، انگار دوباره متولد می شوید، بعد از چند ماه تمرین، دیدن واکنش واقعی تماشاگرها بزرگترین پاداش است.
*در شبهای اجرا، بیشترین تمرکز یا اضطراب شما مربوط به کدام لحظه است؟
تا قبل از شروع نمایش اضطراب تمام لحظه ها را دارم اما به محض پا گذاشتن در صحنه خودم را فراموش کرده و در قالب کاراکتر می بینم و تمام تلاشم این است که احساسات درونی کاراکتر را زندگی کنم.
*به عنوان بازیگر، بیشتر به «طبیعت درونی نقش» توجه می‌کنید یا به «فیزیک و بیان بیرونی»؟
هر دو برای من جدانشدنی هستند. بدون درک درونی بدن دروغ می گوید و بدون بدن و بیان درست، درک درونی دیده نمی شود، معمولاً از درون شروع می‌کنم و از شناخت انگیزه ها، ترس‌ها و زخمهای شخصیت، بعد با بدن و صدا شکلش می‌دهم.
*چطور با نقش جدیدتان ارتباط برقرار کردید؟ آیا از تجربه های شخصی تان برای ساخت شخصیت کمک گرفتید؟
بله قطعا همیشه بخشی از خودم را وارد کاراکتر می کنم، شخصیت این نمایش زنی میان رویا و واقیت و هم جدی هم شوخ است، کاملا با نوسان و برای نزدیک شدن به نقش هم تجربه شخصی بوده هم مشاهده و به نظر من اگر در نقش گم نشویم تماشاگر پذیرای ما نخواهد بود.
*به عنوان بازیگری که در فضای تئاتر امروز ایران فعالیت می‌کند، مهمترین دغدغه تان چیست؟
اینکه تئاتر بتواند در جریان طبیعی خودش ادامه بدهد، نه اینکه مدام درگیر بحرانهای مالی یا مجوزی باشد. ما هنوز برای تمرکز بر خلاقیت، باید از سدهای زیادی بگذریم. کاش روزی برسد که دغدغه اصلی ما فقط «اثر بهتر ساختن» باشد، نه بقا!
*و آیا فضا برای رشد و پیشرفت جوانها فراهم است؟
تا حدی بله، اما نه به اندازه استعدادهایی که داریم. نسل جوان پر از ایده و انرژی است، ولی فرصت و حمایت کافی وجود ندارد. اگر کارگاه ها، فضاهای تمرین و حمایت های مالی بیشتری در دسترس باشد، شک نکنید که تئاتر ایران می‌تواند دوباره بدرخشد.
*و در پایان، فاناز سلوکی در آینده تئاتر خودش را کجا می بیند؟ بازیگر، کارگردان، یا شاید خالق جهانی تازه روی صحنه؟
به کارگردانی فکر نکرده ام و تمام دغدغه ام زیست کردن در شخصیت های مختلف و تجربه حس های عمیق تری است که شاید به عنوان یک انسان عادی هیچوقت نشود، ولی به کمک بازیگری تمام آنها را زندگی می کنید، جایی میان شعر، تصویر، نور و سکوت.
نویسنده: عباسعلی اسکتی
