او تکیه بر مسندی زد که ارکانش گرچه بارها لرزید اما هنوز پابرجاست،وقتی کلمه آواز ایرانی به گوش می رسد بی تردید نام ایرج، گلپا و شجریان از ذهن عبور خواهد کرد، آوازی که منحصر به خودش بود و رد پایش را در نسل آینده اهل فرهنگ به خصوص دلدادگان آواز ایرانی به جای گذاشت، تحریرهای منظم و پر احساس که گویی بلبلی در گلستان در انتظار معشوقش است، همه ما در قبال هم عصر بودن با او بسیار آموختیم، نه تنها آواز خوانان بلکه برای نوازندگانی که رهرو راه شهناز و کسایی (سبک قدما) بودنند آواز گلپا بسیار آموزنده بود، احساس در آوازش حرف اول را می زد، تلفیق این احساس با قدرت و تکنیک او را مرد حنجره طلایی ساخت، ناگفته نماند، بستری که او را آوازه خوانی بلند آوازه ساخت بسی دشوار بود، مهمترین رسالت او و معدود معاصرانش زنده نگه داشتن آواز بود و اگر بخواهیم راه او را ادامه دهیم بهتر است همتی بلند را که فرهنگ و هنر این سرزمین به خود دیده از نو بازافرینی کنیم و دست از آموختن بر نداریم، شعر، ادبیات و موسیقی ایرانی که دریایی بی پایان است را به خوبی فرا گیریم و نگذاریم نام اساتیدی چون اکبرگلپایگانی فراموش شود، یادش گرامی، خورشید راهش پررهرو.
علی جعفری
ارسال دیدگاه: