فستیوال کن: “کوانتین تارنتینو” در میان تماشاگران همراه با یکی از فیلم‌های دلبندش

هنرمندنیوز: نمایش این فیلم سورپریز  “کوانتین تارنتینو”، که در پیوند با “ماستر کلاسی” نشان داده می شد که “پانزده ی کارگردانان” آن را برنامه ریزی نموده بود، در  پایان  با گفتگوئی با بینندگانی انجام گرفت که یک ساعت پیش ازآغاز نمایش در یک صف بسیار  دراز در برابر سالن سینما انتظار وی را می کشیدند.

هواداران این سینماگر، هیجان زده  به دیدار کارگردان محبوبشان شتافته بودند و چند تن از انها شخصیت های فیلم “پالپ فیکش” او را،  که برنده نخل طلا هم شده بود، بر روی شماری تی شرت خود داشتند.

شخصیت “تارنتینو” و سینما دوستی او

“کوانیتن تارنتینو”، که همواره رفتاری بسیار ساده وخودمانی دارد (و من خود، سالها پیش، او را در صفی برای دیدن یک فیلم  در فستیوال سان سباستین دیده بودم و او که جلوی من بود با همه حرف می زد)،  به روی صحنه رفت  و نام فیلم را بر زبان آورد . در این فیلم که “پل شرادر” فیلم نامه آن را نوشته، “ویلیام دیوین”، “تامی لی جونز”  و “لیندا هینز” بازی می کنند.

این فیلم که در فرمت ۳۵ میلیمتری ( فرمت دلبند کارگردان)  ساخته شده، داستان انتقام گیری یک فرمانده آمریکائی را به تصویر می کشد، که پس از هشت سال زندانی بودن به هنگام جنگ ویتنام، به کشورش باز می گردد.

برای قدردانی ازخدمت های ” سرهنگ چارلز رین ” ، دولت به او چمدانی پر از دلار می دهد. این پول از دید دزدان در امان نمی ماند وآنها برای به چنگ آوردنش به خانه او یورش می برند. در این یورش دست او را له کرده، پسر و همسرش را می کشند.

پس از آن چارلز رین وارد یک دایره خشونت می شود تا تک تک جانیان را به سزای کارشان برساند.

این خشونت ها و خون وخونریزی که همواره مورد پسند “تارنتینو” بوده، بدون شک بر همه آثار سینمائی وی تاثیر گذاشته است.

“کوانیتن تارنتینو” می گوید : ” هنگام دیدن این فیلم در لوس آنجلس،  پانزده سال داشتم و از آن خیلی زود بسیار خوشم آمد. حال شما هم لذت ببرید و حتا اگر دلتان می خواهد، به هنگام تیراندازی ها فریاد بکشید و خود را رها کنید.”  تماشاگران هم سخن او را گوش کردند و با هر شلیک تیر فریاد زدند.

“تارنتینو” هم در میان تماشاگران نشسته بود و پس از پایان گفت که صحنه هائی از آن را فراموش کرده بود.

پیوند “تارنتینو”  با کن

امروز اگر این چنین از تارانیتنو خوش امد انجام می گیرد و او تبدیل به یکی از سرشناسان محبوب این فستیوال شده است، در آغاز چنین نبود. بدین معنا که در سال ۱۹۹۲، “پانزده ی کارگردانان” فیلم “سگ های انباری” او را نپذیرفت !! اما از آن پس فستیوال جبران کرد و در سال ۱۹۹۴ نخل طلا را برای “پالپ فیکش” به او داد و در سال ۲۰۰۴ “تارنتینو” در نقش رئیس هیات داوران بخش اصلی به فستیوال آمد. در آن سال نخل طلا به فیلم “فارنهایت ۹/۱۱″، ساخته “مایکل مور” داده شد.

گفتنی است که چندی پیش کتابی از او به نام ” پیش بینی هائی برای سینما” به بازارآمد که رساله ای پیرامون سینمای سالهای ۷۰ به شمار می آید.

«شهلا رستمی»