“برادران داردن” و “دیوید کروننبرگ” در هفتمین و هشتمین روز ۷۵مین فستیوال کن

هنرمندنیوز: “توری و لوکیتا” نمایشگر رنج پائین دستان جامعه و پناهجویان

“برادران داردن” که جایزه نخل طلای فستیوال کن سال ۱۹۹۹ را برای “روزتا” و سال ۲۰۰۵، برای “فرزند” ربودند و سپس برای “سکوت لورنا”، جایزه بهترین سناریو  را در سال ۲۰۰۸، برای ” پسر و دوچرخه”، جایزه بزرگ هیات داوران را در سال ۲۰۱۱ و  برای “احمد جوان”، جایزه بهترین کارگردانی را در سال ۲۰۱۹، ربودند، با “توری و لوکیتا”، ماجرای یک دختر نوجوان و برادر کوچکش را به تصویر می کشند که از “بنن”، به کمک قاچاقچیان، به بلژیک آمده اند. این دو که به یکدیگر بسیار وابسته هستند نمی توانند به راحتی زندگی کنند چون  دختر نوجوان نمی تواند ثابت کند که پسر نه-ده ساله بسیار باهوش و زرنگی که با وی به بلژیک رسیده و در یک مرکز پناهچویان جای داده شده است، برادر اوست  تا بتواند ویزای رسمی اقامت دریافت کند. این دو نه تنها توسط یک باند بلژیکی – هلندی، در پستوی یک رستوران ایتالیائی،  با گرفتن قول اجازه اقامت، به فروش مواد مخدر می پردازند و پولی ناچیز به دست می آورند، بلکه زیر فشار قاچاقچیانی هم قرار دارند که همه درآمدشان را به زور می گیرند. از سوی دیگر مادرشان در آفریقا  هم پول درخواست می کند.. این دو با همه ناتوانی و سوء استفاده هائی که ازشان می شود، مبارزه می کنند، تا جائی که سرنوشت دیگر با آنها راه نمی آید و یا تا حد زیادی راه نمی آید. ید. آی

این فیلم خوش ساخت که توانائی کارگردانانشان را می رساند، همراه با بازی دختر نوجوان و بچه سیاهپوست آفریقائی، که بسیار طبیعی دربرابر دوربین هنرنمائی می کنند، شماری را متاثر می سازد. واگر باور داشته باشیم که سینما و تصویر می تواند، با نشان دادن بیدادها و رنج ها، دست کم در اندازه ای ناچیز، کمکی به حل دشواری های اجتماعی بکند، که شمارشان بالاست و پایانی هم برای آنها دیده نمی شود، باز هم باید ساخت اینگونه فیلم ها را دلگرم کننده بدانیم. “برادران داردن” گرچه در زمینه مورد علاقه خود می مانند، اما، با پافشاری بر مهر بسیار دو پناهنده به یکدیگر، به دنیای دلمشغولی های همیشگی شان، بعد بیشتری می دهند. از سوی دیگر، این فیلم در راستای بیشتر فیلم هائی قرار می گیرد که رئیس هیات داوران، “ونسان لندون” در آنها نقش آفرینی کرده و بیشتر شخصیت های متعهد و آسیب دیده را در محور خود داشتند. بنابراین این فیلم می تواند به جایزه ای در فستیوال کن دست یابد.

به هر رو چنین فیلم هائی مخاطبین بسیاری را در سنماها خواهند یافت و درفرانسه نیز در روز ۲۸ سپتامبر اکران خواهد شد.

چه  چیزی انتظار بدن انسان  و اجتماع را در  “جنایت های آینده” می کشد؟

 

هشت سال پس از آخرین فیلمش و بیست و سه سال پس از “اگزیستنز”، “دیوید کروننبرگ”، با فیلمی غریب، در ژانر علمی تخیلی، به فستیوال کن باز می گردد.

در فیلم “جنایت های آینده”، این کارگردان کانادائی، دلمشغولی های خود را از شکلی که بدن انسان در آینده خواهد گرفت بیان می کند. در این آینده بدون درد ، اعضای بدن به شکلی خود جوش،  دوباره ساخته می شوند و شماری تلاش بر این دارند  که از آنها یک اثری هنری به وجود آورند.. “شائول تنسر” (ویگو مورتنسن) و همکارش (لئا سدو) یکی از آنها هستند. از ورای تاتو کردن عضو تازه ساخته شده و دیگر عملیات جراحی بر روی صورت ودیگر بخش های بدن، “کروننبرگ” تغغیر درجسم را مورد توجه قرار می دهد و آن را جایگزین روابط جنسی در آینده تصور می کند. او آینده را امتزاجی از پوست و گوشت و اعضای تازه می بیند.

این که بدن عضو تازه ای بسازد، به گفته “کروننبرگ”، چیز نوئی نیست کما این که در کلیه سنگ ایجاد می شود- اتفاقی که برای خود او افتاده است- و پس از بیرون آوردن این سنگ، می توان آن را به عنوان یک اثر هنری رادیکال به نمایش گذاشت. اواز سوی دیگر به معضل بزرگ و خطرناک استفاده از پلاستیک در جهان می پردازد و به سبک خود پلاستیک خواران را از گروهی جدا می کند که با خوردن آن می میرند..

به هر رو ، او با به وجود آوردن جوی خفقان آور که گوشه چشمی هم به دنیای هالی وودی دارد، بر زیاده روی در به وجود آوردن  مدل هائی از زیبائی، که نه تنها اعضای بیرونی بلکه اعضای درون فرد را نیز در بر می گیرندو آینده خطرناکی برای بشریت پیش بینی می کنند، تاکید می ورزد .

برای هواداران “کرونبرگ” وسبکش، این فیلم مژده خوبی است اما برای دیگران، پیچیدگی و صحنه های دلخراش آن می توانند پیام آن را بی رنگ و حتا نامفهوم سازند.

حال باید دید آیا این فیلم هم مانند “تیتان”، نخل طلای سال گذشته، بختی برای بردن جایزه ای خواهد داشت ؟ پاسخ آن در روز ۲۸ مه، روز پایان فستیوال..

“شهلا رستمی”