«بچه ها حالشان خوب است»: نگاهی امیدوار کننده در سینمای فرانسه

هنرمندنیوز : در سینمائی که در سالهای اخیر، بیشتر از داستان‌های کلیشه‌ای و روایت‌های بی‌رمق پر شده است، فیلم «بچه ها حالشان خوب است» با خرده نگری و ژرفای انسانی‌اش خود را از دیگران جدا و برجسته می کند.

باز گوئی فروتنانه و تکان دهند ه ی یک روایت خانوادگی

در این فیلم لطیف و خوش ساخت ، «ناتان آمبروزیونی»، به مقوله ی خانواده های در هم پاشیده و بچه هائی می پردازد که ناگهان ناچار به پذیرفتن زندگی ای دیگر می شوند. از این رو  «ژان» با بازی «کامیل کوتن» را در مرکز فیلم می گذارد که زندگی‌ای آرام و عادی ای را می‌گذراند. او کارمند یک شرکت بیمه است و می‌کوشد پس از جدایی عاطفی از دلدارش، تعادل خود را از نو بسازد. این  روزمره گی  با رسیدن سرزده خواهرش، سوزان، همراه با دو فرزندش،  به سر می‌رسد. بامداد روز بعد، سوزان ناپدید می شود و در نامه ای که  بر جا می‌گذارد،  فرزندانش را به ژان می‌سپرد.

این نقطه‌ی آغازین، ساده اما سرشار از احساس، به چرخ روایتی ظریف درباره‌ی مادربودن، مسئولیت و زخم‌های درونی  را به راه می اندازد. ژان ناگهان با موقعیتی روبه‌رو می‌شود که هرگز نخواسته بود : نگهداری و سر پرستی  از دو کودکی که به‌سختی آن‌ها را می‌شناسد؛ کودکانی غرق در ناباوری و انتظار بازگشت مادرشان.

ناپدید شدنِ خود خواسته، موضوعی که چندان به آن پرداخته نمی شود 

«آمبروزیونی» در اینجا به مقوله‌ای می‌پردازد که سینما کمتر به آن توجه کرده است: ناپدید شدن خود خواسته.  آمارها در فرانسه از این می گویند که همه ساله حدود ۵۰۰۰ نفر به شکل خود خواسته ناپدید می شوند (که بیشتر آنها مردان هستند) و تصمیم می گیرند همه چیز را ترک کنند. ماموران پلیس نیز،  جز در مورد های مشکوک،  دنبالشان نمی گردد و پرونده ای تشکیل نمی دهد.  پدیده‌ای واقعی اما ناشناخته. کارگردان بدون پیش داوری و با مهربانیِ بی‌انتها درباره‌ی آن سخن می‌گوید و از این داستان  کوچک وسیله‌ای  برای پرسش درباره  شکنندگی‌های انسان و جست‌وجوی آزادی فردی می سازد.

هدایت درخشان بازیگران 

کامیل کوتن توانسته یکی از زیباترین نقش‌آفرینی‌هایش را در این فیلم ارائه دهد. او اقزون بر  فروتنی و کنترل، تپش و نیروی درونیِ شخصیتی را مجسم می‌کند که کم‌کم پیوندی تازه با زندگی و عشق می بندد و درهای دیگری را می گشاید. «آمبروزیونی» پیش تر نیز با  کامیل کوتن همکاری کرده بود.

بازیگران جوان، «مانوآ واروات» و «نینا بیرمان»، تر وتازگی و راستیِ خلاقانه ای  به فیلم می‌ دهند و آن را بسیار باور کردنی می سازند.

ناتان آمبرزیونی، استعدادی زودرس

با وجود سن کم، . “ناتان آمبروزیونی” تازه‌کار نیست.  او که پس از ساختن فیلم “پرچم های کاغذی” در ۱۷ سالگی، منتقدان  درباره اش از  یک کودک بااستعداد سخن گفته بودند، با فیلم “تونی، در خانواده” در سال ۲۰۰۳، جایزه بهترین فیلم فستیوال “فیلم های فردا” در شهر «ویرزون» را، در فرانسه، ربود. این فیلم همچنین جایزه فیپرشی را دریافت کرد،  به باور هفته نامه “الوسید” آمریکائی، او یکی از ده کارگردان جوان پر آینده ی فرانسوی است  آثار دیگرش هم حساسیت بالای او در روایت‌پردازی را نشان  می‌دادند. «بچه ها حالشان خوب است» همه‌ی انتظارهای مثبت نسبت به او را تأیید می‌کند: نوشتاری ظریف، مینیمال و حسی تیزبین نسبت به عاطفه ها.

این فیلم، که جایزه بهترین کارگردانی  و جایزه فیپزشی را  در فستیوال کارلووی واری امسال از آن خود کرد،  نه تنها یک پیروزی برای آفریننده اش به شمار نمی آید  بلکه بار دیگر این امید زا زنده می کند  که سینمای فرانسه هنوز هم  می‌تواند بی‌هیچ پیرایه‌ای  به  دلها بنشیند و با شمار گسترده تری از دوستداران سینما پیوند بخورد.

نویسنده: شهلا رستمی