خنیای ایرانی، سخن پارسی

هنرمندنیوز: اگر به این گونه کارکرد و اثر گذاری روانشاد شجریان از نگاهی فراخ بنگریم من با آنچه شما پرسیدید دمسازم زیرا خنیا یا موسیقی هنری است که کارایی بسیار دارد. بیش از هر هنری دیگر در دل خنیا دوست کارگر می‌افتد، او را به شور می‌آورد از همین روی در فرهنگ و هنر ایرانی هنر خنیا همواره با هنری که در زبان رخ می‌دهد با سخن هم دوش و هم آغوش بوده است و هنوز نیز هست. به راستی نمی‌توان خنیای ایرانی را از سخن پارسی یا با نگاهی فراخ‌تر از ادب ایرانی گسست. به درست از همین روست که فرصت الدوله ی شیرازی کتابی نوشته است به نام بحور الالحان. در این کتاب چکامه‌های پارسی را بر پایه ی مایه‌ها و گوشه‌های خنیای ایرانی بخش بندی کرده است. نمونه‌هایی دیگر بسیار می‌توانم در روشن داشت این پیوند بیاورم اما به همین بسنده می‌کنم. بر پایه ی آنچه گفته شد هنگامی که هنرمندی توانا گوشه‌های ایرانی را به نیکی می‌شناسد، آنها را استادانه به کار می‌گیرد چکامه ای را از حافظ یا سعدی یا مولانه یا هر سخنوری دیگر بزرگ به آواز می‌خواند آن چکامه نیرویی بیشتر می‌یابد، کاواتر و کاراتر می‌شود در جان شنونده به گونه ای که می‌تواند در یاد او بماند. اگر او با خنیا اندکی آشنایی داشته باشد در دم‌های تنهایی می‌تواند آن را برای دل خویش به آواز بخواند. بر این پایه می‌توانم گفت روانشاد شجریان در گسترش چکامه‌های پارسی می‌توانسته است کار ساز و اثر گذار باشد.