«فرانک گری» ساختار شکن چه دست آوردی برای معماری جهان داشته است؟
- شناسه خبر: 95698
- تاریخ و زمان ارسال: 19 آذر 1404 ساعت 14:02
هنرمندنیوز : آثار فرانک گری که با جنبش «دیکانستراکتیویسم» یا «ساختارشکنی» پیوند دارد، آمیخته ایست از آزمایشگری فرمی، نوآوری فنی و کشش به آفرینش ساختمانهایی چون پیکرههای غریبی که بتوان در آنها زندگی هم کرد.
زندگی و آموخته ها
«فرانک گری» در سال ۱۹۲۹ در تورنتوی کانادا، در خانوادهای یهودی، زاده شد که پدرش روس و مادرش لهستانی بودند. او در پایانه ی دههٔ ۱۹۴۰ در لسآنجلس سامان گرفت. گری در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی معماری خواند و سپس در دانشگاه هاروارد در زمینهٔ شهرسازی آموزش دید، پیش از آنکه برای آغاز کارش به کالیفرنیا بازگردد.
او در میانهٔ دههٔ ۱۹۵۰، نام خانوادگی خود را از «گلدبرگ» به «گری» تغییر داد و در چندین دفتر معماری در ایالات متحده و فرانسه کار کرد، تا اینکه در سال ۱۹۶۲ دفتر شخصی خود را در لسآنجلس بنیان نهاد. در کنار کار حرفهای، در دانشگاههای برجستهای چون «ییل» به آموزش دادن پرداخت و بدین ترتیب به الگویی برای نسلهای پرشماری از معماران تبدیل شد.
سبک و روش ها
«گری» به جنبش دیکانستراکتیویسم وابسته است؛ جریانی که با حجمهای گسسته، فرمهای نا آشنا و دور کردن چیده مان شبکهای سنتی شناخته میشود. بسیاری از ساختمانهای او پوستههایی فلزی ـ از تیتانیوم، فولاد یا آلومینیوم ـ دارند که به نظر میرسد چینخورده یا موجدارند و احساسی از حرکت و سیلان را بر می انگیزند.
او معماری را همچون پیکرهسازی میبیند که از زمینهٔ محیطی خود نیز غافل نیست. استفاده از ابزارهای دیجیتال پیشرفته به وی امکان داده که فرمهای پیچیده را به راه کارهای اجرایی درستین بدل کند. دغدغهٔ او تنها زیبایی نیست، بلکه به مسئولیت اجتماعی معماری نیز میاندیشد، حتی در پروژههایی که به نمادهای دیدنی جهانی بدل شدهاند.
آثار برجسته
در میان سرشناس ترین پروژههای او میتوان به موزهٔ گوگنهایم بیلبائو (۱۹۹۷) اشاره کرد که بهعنوان نمادی از نوسازی شهری آن شهر و معماری نمایشی شناخته میشود. پوستهٔ تیتانیومی با حجمهای منحنی این موزه را به نشانهای جهانی و چرخشگاه در کارنامهٔ «گری» تبدیل کرد.
دیگر آثار پر آوازه ی او عبارتاند از تالار کنسرت والت دیسنی، در لسآنجلس، موزهٔ طراحی ویترا در نزدیکی بازل، بنیاد لویی ویتون در پاریس، برج مسکونی ۸ در نیویورک و چندین پروژه در اروپا، آمریکا و آسیا. خانهٔ شخصی او در سانتا مونیکا که در اواخر دههٔ ۱۹۷۰، که با سازه هائی ساده مانند ورق فلزی موجدار و توری فلزی بازسازی شده است و نمونهای گویا از زبان معماری ویژه او به شمار میرود.
نشان ها و دست آوردها
«گری» نشان های بسیاری دریافت کرد که از جمله آنها جایزهٔ «پریتزکر» در سال ۱۹۸۹ است که آن را به گونه ای «نوبل معماری» می خوانند. بناهای او به جاذبههای گردشگری مهمی تبدیل شدهاند و نقش مهمی در گسترش معماری جسورانهای داشتهاند که میتواند چهرهٔ یک شهر را دگرگون کند.
آثار «فرانک گری» الهامبخش نسلی از معماران بودهاند که در پی کشف فرمهای آزاد، مدلسازی دیجیتال پیشرفته و بُعد نمادین ساختمانهای فرهنگی هستند. فراتر از جلوهٔ دیداری، طرحهای او بازتاب جستوجویی پیگیر پیرامون فضا، نور و پیوند میان هنر، فناوری و زندگی روزمرهاند.
