فیلم “پدر خوانده”، در پنجاه سالگی اش بار دیگر به روی پرده سینما ها می اید

هنرمندنیوز: حال این پرسش مطرح می گردد که چگونه یک فیلم توانسته  به یک چنین عمر درازی دست یابد ؟  آیا به این دلیل که به گفته “استانلی کوبریک” بهترین فیلم تاریخ سینماست ؟چگونه  ماجراهای خانواده “کورلئون”،  معیارهای معرفتی و اخلاقی، خیانت ها، قتل های بی رحمانه و سبک زندگی آنان توانسته تا امروز جذبه خود را نگهدارد و خاکستر زمان بر آن ننشیند؟  فیلمی که هم منتقدان و هم تماشاگران آن را پسندیدند.

خود “کوپولا” می گوید چون بزرگترین یا بلند ترین فیلم تاریخ درباره  یک خانواده است… اما شاید شکسته نفسی کرده باشد و بر این تکیه نکند که او چهره گانگستر ها در سینما را تغییر داد و به آن جنبه اسطوره ای و تاریخی بخشید. با این وجود، کارگردان، بر روی فرش قرمزی در “لس آنجلس”، به مناسبت نمایش فیلمش پس از  پنجاه سال گفت : “در آغاز نمایش فیلم ، هیچ کس آن را نپسندید”. پیش از آن هم فیلمبرداری آن چندان به آسانی انجام نگرفت و با ماجراهائی روبرو شد.  از جمله این که کمپانی “پارامونت” نمی خواست که نه “مارلون براندو” در نقش پدر خانواده “ویتو”  ظاهر شود و نه “ال پاچینو” نقش “مایکل کورلئون” را بازی کند !! مسئولان پارامونت بارها خواستار اخراج “آل پاچینو” و حتا خود “کوپولا” شده بودند که در برابر آنها ایستادگی می کرد.  کوپولا، برای ارام کردن آنان به ترفندی دست زد و آن تغییر نظم فیلمبرداری صحنه های فیلم بود. از جمله این که صحنه بسیار مهم قتل “سولوتزو” و “مک کلاسکی” در رستورانی در نیویورک توسظ “آل پاچینو” (مایکل)، که  بسیار دقیق و پر از هیجان فیلمبرداری شده بود، را در آغاز به مسئولان نشان داد  تا آنها ارزش کار ” آل پاچینو” را دریابند.  صحنه های فراموش نشدنی دیگر “پدر خوانده” نخستین ، از جمله سر بریده اسب در تختخواب و اهدای پول به بیمارستان و چند صحنه قتل دیگر هستند.

خواهر کوپولا، “تالیا شایر”، که در نقش “کانی کورلئون” در فیلم پدیدار شده بود و در مراسم لس آنجلس حضور داشت، می گوید:  به باور او فرانسیس کوپولا، بزرگترین کارگردان زنده دنیاست و او می دانسته چیزی در سر برادرش می گذرد و فرانسیس تمام روحش را در این فیلم و کشمکش های آن به کار گرفته است.

از این روست که می توان فیلم “پدر خوانده” را بارها و بارها تماشا کرد بدون این که جادوی صحنه های از بین برود. باری همه هنرپیشگان را هم نباید نادیده گرفت که سبب شده، پس از پنجاه سال هنوز همان احساس در تماشاگر به وجود آید و جذب فیلم شود.

“شهلا رستمی”