محبوبه آرمون: مافیا به بطن تئاتر هم وارد شده است

هنرمندنیوز: چرا از اینهمه فعالیت هنری «بازیگری» را انتخاب کرده اید ؟

بازیگری حسی بود که می‌ توانم بگویم از کودکی به آن کشش داشتم، یادم می آید در دوران کودکی هر کارتونی که می‌ دیدم خودم را جای شخصیت محبوب آن کارتون می‌گذاشتم و همیشه دلم می‌خواست در غالب افراد مختلف زندگی کنم، این علاقه از دوران نوجوانی و وقتی که به دبیرستان رفتم در من پررنگ‌ و جدی‌ تر شد، به طوری که احساس می‌ کردم بازیگری همان چیزی است که برای رشد و شناخت ابعاد مختلف وجود خودم به آن نیاز دارم، چرا که بازیگر هر نقشی را که ایفا می‌ کند در وجود و درونیات خود به دنبال ابعاد مختلف آن کاراکتر می‌ گردد و این مسیر در دراز مدت به شناخت بیشتر انسان از خود و جهان هستی می انجامد.

چه ویژه گی هایی در یک نقش باعث می شود آن را بازی کنید؟

اینکه نقش از خود واقعی ام دور باشد و در خودم ایجادش کنم و پرورشش دهم، و گروه و عوامل کار هم برای انتخاب یک نقش برایم بسیار مهم است.

رسیدن به دنیای تصویر و دیده شدن چه المان هایی می خواهد؟

مهمترین المان برای رسیدن به دنیای تصویر و دیده شدن صبر زیاد و پشتکار فراوان است که البته شانس هم در این میان خیلی مهم است، من در بین بچه‌ های تئاتر افراد با استعداد زیادی را می‌شناسم که با وجود تلاش‌های فراوان در این راه بدشانسی زیادی آورده اند که البته دلیلش هم این است که متاسفانه الان یک سری روابط و پارتی بازی‌ ها مسیر اصلی رسیدن به این جایگاه را خدشه دار کرده و کسانی که می‌خواهند از راه درست و اصولی کار کنند شاید کار برایشان کمی سخت‌ تر شده باشد، اما درکل نباید نا امید بود و همچنان باید تلاش کرد.

سختی ها و شیرینی های دنیای بازیگری چیست؟

نمی‌توانم بگویم سختی‌ها و شیرینی هایش به یک اندازه است، قطعا سختی‌ های این راه بیشتر است، گاها پیش می آید که ماه ها برای یک نمایشی تمرین می‌ کنید بدون هیچ چشمداشتی فقط به امید یک اجرای خوب، اما ممکن است به هر دلیلی آن کار به اجرا نرسد و این سخت‌ ترین بخش داستان است، اما در کنار همه‌ این‌ ها وقتی عشق به این حرفه داشته باشید با وجود تمام این سختی‌ها حالتات خوب است، شیرین‌ ترین لحظات هم زمانی است که روی صحنه هستید و فارغ از هر چه که در این جهان است و نیست آن کاراکتر را زندگی می‌کنید.

پس شرایط مافیایی در نمایش و تصویر وجود دارد؟

قطعا مافیا وجود دارد و این در سال‌ های اخیر بیشتر هم شده و متاسفانه به بطن تئاتر هم وارد شده که باعث آسیب‌ های خیلی زیادی هم شده است.

خوش چهره بودن چقدر در پیشنهاد نقش تاثیر دارد و آیا شما جزو بازیگران خوش چهره هستید؟

موضوع خوش چهره بودن بخش زیادی اش به سلیقه افراد بر می‌ گردد و برای بازیگری هم قطعا هر کسی معیارهای خودش را برای خوش چهره بودن دارد، اما به نظرم چهره کاریزماتیک داشتن برای بازیگر بسیار جذاب است، البته نظر من این است که برای انتخاب نقش ها فقط نباید به خوش چهره بودن بسنده کرد و باید دید که برای آن کاراکتر چه چهره ای مناسب است، در مورد چهره خودم هم دیگران باید نظر دهند اما خودم با چهره خودم مشکلی ندارم و دوستش دارم.

از کار بازیگران و کارگردانهای خارجی کدام را می پسندید؟

افراد زیادی هستند که کارشان را دوست دارم و دیدن آثارشان تاثیر زیادی روی من گذاشته است، اگر بخواهم از چند تا از بازیگرها اسم ببرم: مارلون براندو، آنتونی هاپکینز، رابرت دنیرو، مریل استریپ، آلپاچینو، آدری هپبورن، تام هنکس و ناتالی پورتمن و از بین کارگردان‌ ها هم: اسکورسیزی، تارانتینو، هیچکاک، اسپیلبرگ و کریستوفر نولان.

بیشتر دوست دارید چه نقش هایی را بازی کنید؟

دلم می‌خواهد نقش فراز و نشیب‌های زیادی داشته باشد و از خودم هم دور باشد تا برای شناخت آن کاراکتر مکاشفه و جستجو کنم، و در عین حال برای مخاطب ملموس و قابل درک و آشنا و از دل جامعه باشد.

چه توصیه ای برای علاقه مندان به «بازیگری» دارید؟

من در جایگاهی نیستم که بخواهم به کسی توصیه ای کنم اما اگر بخواهم تجربیات خودم را به علاقمندان بگویم این است که اگر واقعا عشق به این کار را دارند وارد این حرفه شوند و باید صبر خیلی زیادی داشته باشند و آماده باشند برای مقابله با سختی‌ها، و یک نکته خیلی مهم اینکه حتما در کنار این حرفه شغل و منبع درآمد امن و مطمئنی برای خودشان دست و پا کنند.

آرمان شهر شما در دنیای هنر چیست و فکر می کنید ده سال بعد کجا هستید؟

آرمان شهر برای من آنجا است که هر هنرمندی بتواند بدون ترس از قضاوت ها و محدودیت‌ ها و ممیزی ها حرفش را بزند و حرفش شنیده شود، اینکه ده سال بعد کجا هستم هم قطعا کسی نمی‌داند و با اتفاقاتی که این روزها می افتد کمی جواب این سوال سخت است اما تلاشم را می‌کنم که در جای درستی باشم که برای خودم رضایت بخش باشد.

گفتگو: عباسعلی اسکتی