موفق در ایده و اجرا

رسول صدرعاملی دوباره به روزهای اوج خود رسیده است با اینکه فیلم قبلی او یعنی سال دوم دانشکده من در ارتباط با دختران جوان دانشجویی بود اما آن فیلم نتوانست نشانی از سینمای صدرعاملی داشته باشد یعنی همان انتظاری که از تخصص او در نشان دادن جزییات روابط و درونیات منسجم جوانان است که پیش از آن در فیلم هایش مشهود بود، برآورده نشد. اما فیلم زیبا صدایم کن تجربه جدیدی از صدرعاملی است که توانسته رابطه کم رنگ دختر و پدر را با محتوایی منجسم همراه با اجرایی دقیق به سینما تبدیل کند.فیلم از ابتدا تا انتها سرپا و سرزنده است اثری که به اندازه و قاعده ی سینما قصه گویی می کند و مهم تر اینکه فیلمنامه اقتباسی است اگر اقتباس درست صورت بگیرد و با بهره گیرهای درام پردازی به فیلمنامه تبدیل شود قطعا می شود به حاصل آن فیلم امیدوار بود، در فیلم رسول صدرعاملی تمامی اتفاق های درست در اقتباس و نگارش فیلمنامه افتاده است. اگر به هر شکل فیلمنامه با رمان فاصله هایی دارد، این نکته به هیچ وجه نمی تواند نکته منفی برای فیلم باشد چرا که اقتباس می تواند با حفظ شکل کلی اش ، جزییات آن را برهم بزند که در این فیلم جواب داده است.

از همان ابتدا با یک فیلمنامه کلاسیک مواجه ایم صدرعاملی فضا می سازد و جهان فیلمش را به مخاطب معرفی می کند میزان روابط ها در می آید و از همان شروع مخاطب را با فیلم همراه می کند، در زیبا صدایم کن پدر ساخته می شود سایکو بودن پدر تبدیل به یک شخصیت قدرتمند می شود که امین حیایی به درستی آن را ایفا می کند نقش های این چنینی از لحاظ اجرا بشدت سخت محسوب می شود چرا که امکان دارد ری اکشن های بازیگر نقش روان پریش را به کمدی ناخواسته تبدیل کند اما حیایی با تمام قدرت توانایی های خودش را در نگاه و صورت و بدن حفظ می کند این تبحر او در بازیگری است اما این را اضافه کنم که نقش فیلمنامه منسجم و شخصیت سازی و بازی گرفتن کارگردان تاثیر بسزایی در درک نقش از سوی بازیگر دارد . صدرعاملی همان گونه که ترانه علیدوستی و پگاه آهنگرانی را به سینما معرفی کرد حالا در این فیلم ژولیت رضاعی را معرفی می کند به نظر می رسد که طوری از این بازیگر تازه وارد بازی گرفته  که در بعضی از سکانس ها بازی او و امین حیایی بالانس شده است.

صدرعاملی ملودرامی ساخته که میان تلخی های رابطه های پدر و دختر لحظات کمیک ایجاد می کند خسرو به عنوان یک آدم سایکو اکتیو موقعیت های کمدی ایجاد می کند که مخاطب را می خنداند کارگردان لایه های عمیقی از یک بحران برای پدر ایجاد کرده حتی با اینکه دل خوشی از همسرش ندارد اما دلش برای او تنگ می شود بستر سازی روانشناختی کاراکتر خسرو و درونگرایی اش با شکلی از واکنش های بیرونی او منطبق شده است به طوری که می شود با او همذات پنداری کرد.

در زمان محدود فیلم، صدرعاملی توانسته شخصیت خلق کند ارتباط بسازد و تمامی این نکات در بستر فیلمنامه و اجرا شکل درستی به خود گرفته است، دغدغه او هنوز نوجوانان است و حالا در این فیلم به مراتب نگرش او کامل تر و منسجم تر شده است.

فیلمبرداری سامان لطفیان با تدوین خسرو دهقانی و موسیقی کریستف رضاعی از مهم ترین برگ برنده های فیلم است.

«افشین علیار»