“نانی مورتی” با “سه طبقه”اش به گونه ای نرمش زنان و زندگی را می ستاید

هنرمندنیوز: داستان این فیلم که بر گرفته شده از یک رمان اسرائیلی، اثر آشکول نوو”،  به همین نام  و در رم، پایتخت ایتالیا  می گذرد، برخلاف رمان که به سه بخش جداگانه تقسیم شده بود،   افزون بر در هم آمیختن زندگی های موازی و ماجراهای دردناک آنها، زندگی شخصیت های خود را، با گذر ار سه فاصله زمانی پنج ساله به پیش می راند. “مورتی” شخصیت های زن را پر رنگ تر می کند تا در کنار آنها مردانی را نشان دهد که خیره سر و یک دنده هستند. در حالی که زنان با متانت و هوشمندی بیشتری به مسائل زندگی نگاه می کنند.

در یکی از خانواده ها، مرد خانواده به پیرمرد همسایه که، به دلیل کمی وقت و شتاب بسیار، گهگاه دخترشان را به او زنش می سپارند، شک می کند که مبادا به دختر بچه اش دست درازی کرده باشد و علیرغم همه تحقیقات ، که چنین  ظنی را وارد نمی داند، باز هم قانع نمی شود و این سوءظن او را می سوزاند، خانواده دیگر، تشکیل شده از  پدر و مادری قاضی (خود نانی مورتی در نقش پدر سخت گیر  و مارگاریتا بوئی، در نقش مادر) با دشواری هائی روبرو می شوند که فرزند یاغی شان برای انها به وجود می آورد و در خانه دیگری زنی را می بینیم که، از تنهائی و دروی های دراز مدت از شوهر بخش بعدی  ب دچار، خیال بافی شده و باور ندارد بتواند از پس جنینی که در شکم دارد بر اید…

سرانجام فیلم با صحنه رقص تانگوی پیر و جوان در خیابان و سر بر آوردن خورشید از ابرها پایان می پذیرد و روشنائی به زندگی باز می گردد.

چون همه  اینها داستانهائی پیش پا افتاده هستند و جنبه پند دهی آن هم کمی بالاست و از ظرافت لارم برخوردار نیست، شماری را از فیلم دلزده می کند،  اما شماری دیگر می گویند که این زندگی است و  سرانجام روشنائی پیروز می شود.. این همان چیزی است که علاقمندان به کار “مورتی” را ناخشنود می کند چون آن نگاه انتقادی وطنز گزنده فیلم های پیشین وی را ندارد و یا به شکلی آکادمیک، همراه با کمبود هائی در خط های داستانی، به کاویدن سرنوشت شخصیت ها و تحول آنها می پردازد.

در واقع فیلم سخن از بازسازی دزونی افراد و کاری  می گوید که زندگی با افراد می کند تا خود را با آن هم آهنگ سازند.

گفتنی است که در گفتگوئی با رسانه ها به مناسبت اکران آخرین فیلمش،” نانی مورتی از   پلکان هائی که پیموده، علت مخالفتش با پلتفورم هائی که از راه مجازی فیلم پخش می کنند ونیز اراده اش برای ساختن فیلم هائی شخصی و بدون چشم داشت به بازدهی مالی یا ژانر آنها، اعم از  کمدی یا تراژدی، پافشاری نمود. او گفت که دوستداران سریال ها به این گونه فیلم ها خو نگرفته اند که در آن دوره های زمانی منسجم می شوند. آنها عادت کرده اند که هر بخش از سریال آنها را به سوی بخشی دیگر و سرانجام پایان فیلم ببرد.

“شهلا رستمی”