نگاهی به فیلم موسی کلیم الله

ابراهیم حاتمی کیا به عنوان کارگردانی جسور همیشه در تلاش است که خودش را در ژانرهای مختلف  محک بزند و این بار سراغ یک پروژه سخت رفته است اما احساس می شود فیلم موسی با سینما فاصله دارد اینکه از جلوه های کامپیوتری یا تکنولوژی جدید استفاده شده نکته مهمی است اما باید بهره گیری  در خدمت سینما و فیلمنامه باشد مشخص است که ساختار فیلم با سختی و دشواری همراه بوده ولی انگار فیلم مصنوعی شده به طوری که آنقدر از جلوه های کامپیوتری استفاده شده که فیلم به بازی های کامپیوتری بیشتر شباهت پیدا کرده است حتی در دراماتیک ترین پلان هم چون چیدمان میزانسن حاصل تکنولوژی است نمی شود آن را باور کرد حاتمی کیا در موسی تبدیل به یک اپراتور شده  کارگردانی فیلم انگار توسط هوش مصنوعی شکل گرفته و هیچ نبوغی در پلان ها دیده نمی شود حاتمی کیا فقط در نماهای بسته توانسته کارگردانی کند که آن هم چندان اهمیت نداشته است. اگر فیلم برای پرده سینما ساخته شده پس چرا فیزیک نماها تا این حد بسته است؟ به طوری که انگار یک تله فیلم روی پرده در حال نمایش است، به همین دلیل چشمان مخاطب هم اذیت می شود.

حاتمی کیا آنقدر سرگرم پروداکشن بوده که فراموش کرده که باید انتخاب بازیگر درستی داشته باشد انتخاب فرهاد آییش برای دو نقش و انتخاب شکیب شجره به فیلم آسیب فراوانی رسانده است چرا که بازی آن ها حتی بهنام تشکر بسیار اگزجره است و از قاب بیرون می زند یا در چند پلان به دلیل تصنعی بودن واکنش های بازیگران فیلم دچار کمدی ناخواسته می شود ، موسی در انتخاب بازیگر راه را اشتباه رفته است هیچ کدام بازیگران قادر به ساخت شخصیت نمی باشند حتی مریلا زارعی که مادر بودنش تبدیل به شخصیت مستقل نمی شود .

استفاده از هوش مصنوعی به فیلمنامه خلل رسانده است همه ما قصه حضرت موسی را می دانیم و حالا باید در فیلم شاهد نکات سینمایی باشیم اما حاتمی کیا در حضرت موسی کارگردانی نکرده او فقط جسورانه به دنبال استفاده از تکنولوژی و کامپیوتر بوده است، حالا باید منتظر نسخه سریال موسی کلیم الله باشیم شاید در نسخه سریالی ضعف های آن برطرف شده باشد.

اما بهتر بود هیچ وقت نسخه سینمایی موسی کلیم الله ساخته نمی شد چرا که معتقدم در سریال می تواند تاثیر خودش را داشته باشد.

«افشین علیار»