
تئاتر؛ اولویت سیاستگذاران فرهنگی نیست!
تئاتر برخلاف بسیاری از هنرها، وابسته به «حضور زنده» است. نه میتوان آن را در انبوه رسانهها بازتولید کرد و نه میتوان بدون ارتباط مستقیم با مخاطب به حیاتش ادامه داد. از همین رو، تئاتر همواره نیازمند حمایت نهادی و سیاستگذاری هوشمندانه بوده است. کاهش بودجه، نبود زیرساخت، کمبود سالنهای استاندارد و مهاجرت هنرمندان تنها بخشی از مشکلات دیرینه این حوزهاند. حال، تقلیل یک «ادارهکل» به «دفتر»، در عمل پیام روشنی دارد: تئاتر دیگر اولویت سیاستگذار فرهنگی نیست. مدافعان این تغییر ساختاری شاید بگویند وزارتخانه بهدنبال چابکسازی است. اما آیا کوچک کردن جایگاه نهادی تئاتر به معنای کارآمدتر شدن آن...



















