تاریخ هنر ـ از کهن‌ترین دوران‌ها تا جهان معاصر ـ نشان داده است که هنر هیچ‌گاه در خلأ تولید نمی‌شود. هنر فرزند زمانه خویش است و هنرمند، به‌گونه‌ای خواسته یا ناخواسته، بازتاب‌دهنده‌ٔ پیچیدگی‌های زیستی، فکری و اجتماعی جامعه‌ای است که در آن می‌زید. بنابراین، تصور «بی‌طرفی» هنرمند، اگر نگوییم ساده‌انگارانه، دست‌کم غفلت از ظرفیت مهمی است که هنر در تغییر نگاه‌ها، ایجاد گفت‌وگو و حتی آغاز جنبش‌ها دارد. در ایرانِ امروز، این مسئولیت تاریخی دوچندان است. جامعه‌ای که با تنش‌های پیاپی اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی مواجه است، نیازمند صدایی مستقل، آگاه و هنرمندانه برای طرح دغدغه‌ها و روایتِ تجربه‌ی زیسته...